Grappig hè. Het is een klassieker die we in deze tijd zingen en met Kerst helemaal. Vrijwel geen kerstliturgie waarin ‘ie ontbreekt: ‘Stille nacht, heilige nacht’. We zingen die woorden zonder na te denken. Maar eigenlijk ligt er een complete wereld achter. Een wereld van stilte, van leegheid, van ingewikkelde situaties en een God die daarin lijkt te zwijgen. Een tijd van wachten tot God de stilte eigenhandig verbreekt… Mooi, al die kerstliedjes over vrede, over ‘God in ons midden’, over ‘de warmte van Kerst’. Maar wat als je leven ook zo vaak verlangen en wachten is? Advent is juist zo’n tijd. Israel wachtte op de Messias, wij wachten op Zijn wederkomst. Zondag horen en zingen we een lied over dat wachten op, verlangen naar Gods aanwezigheid: Psalm 42. En we ontmoeten een oude vrouw die dát lied als geen ander zingen kan… Een Bijbels ‘Stille nacht’…