Je bent er zó bang voor. Om iets doms te zeggen. Iemand heeft gehoord dat ‘ie ernstig ziek is. Of iemand is al langer ziek en gaat steeds verder achteruit. Je loopt er al even mee, want je wilt erlangs. Maar ja, wat zeg je dan? En dus ben je nog steeds niet langs geweest…
Hoe ga je om met (blijvend) lijden? Als gemeente, familie, vriend? Hoe kun je lijden enerzijds recht doen en anderzijds er niet in blijven hangen? Mag je eigenlijk boos zijn op God? En hoe kunnen we veel eerlijker zijn dan onze tijd en cultuur, die lijden vooral wegzwijgt, doet alsof het allemaal wel meevalt, altijd denkt dat er nog wel wat opgelost kan worden met een nieuw medicijn, vooral wil horen hoe leuk het leven is en zo bar weinig recht doet aan die kant van het leven die ons allemaal raakt: lijden? Welkom, zondagavond, als we meelopen met vrienden, een dichter en een profeet.